.jpg)
အေမာင္ ေတာင္မွန္း၊ ေျမာက္မွန္းမသိ
ေရႊဟသၤာသတင္းဌာန၊ ဇန္န၀ါရီ ၁၄ ၂၀၁၃ ၊ ခင္မမမ်ိဳး
ဒီေန႕နံနက္တုန္းက
ကၽြန္မ အိပ္ယာထ ေနာက္က်ပါတယ္။
ရာသီဥတုကပဲ လူရဲ႕စိတ္ကို
လႊမ္းမိုးေလသလား မသိပါဘူး။
နံနက္ ခုနစ္နာရီခြဲေလာက္မွ
ေနထြက္တတ္တဲ့ ယူေကႏိုင္ငံရဲ႕
ေဆာင္းတြင္းကာလေတြဆိုရင္
နံနက္ေစာေစာ ထခ်င္စိတ္ကို
မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လဲ
ကေလးေက်ာင္း ပို႕ရ၊ ေက်ာင္းသြားရတဲ့
ဘ၀မွာ နံနက္ေစာေစာမထလို႕လဲ
မျဖစ္ႏိုင္တာမို႕
ႏွိဳးစက္သံုးလံုးေလာက္ကို
ငါးမိနစ္စီျခားထားျပီး
ထဖို႕ၾကိဳးစားရပါတယ္။
ဒီေန႕နံနက္ေတာ့ ႏွိဳးစက္ေတြလဲ
မကယ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ၊
ႏိုးလာေတာ့ နံနက္ရွစ္နာရီထိုးခါနီးျဖစ္ေနပါ
သားေလးရဲ႕
ေက်ာင္းက အိမ္နဲ႕ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္
လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေရာက္ပါတယ္။
သားေလး ေက်ာင္းကေန
ကၽြန္မရဲ႕တကၠသိုလ္ထဲက
ရံုးခန္းကိုေတာ့ ခုနစ္မိနစ္ေလာက္
ထပ္ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ သားေလးရဲ႕
ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္က (၈)နာရီ၊
(၅၅)
မိနစ္ျဖစ္ပါတယ္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းထိုးလို႕
ဆရာမေတြ ထြက္လာမွ တန္းစီေနတဲ့
သားေလးကို လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ျပီး၊
ကိုယ့္တကၠသိုလ္ကို ဆက္သြားျဖစ္တာပါ။
ဒီေန႕ေတာ့ နံနက္စာ
မစားခဲ့ရတာကတေၾကာင္း၊
ကိုးနာရီထိုးရင္ စာသင္ခ်ိန္တခုရွိေနတာက
တေၾကာင္းေၾကာင့္၊ သားေလးရဲ႕
ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့
ၾကိဳေရာက္ေနတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း
အေမ တေယာက္နဲ႕ ေခ်ာ့ေမာ့ထားခဲ့ျပီး၊
(၈)
နာရီနဲ႕ (၄၅)
မိနစ္မွာ
ကၽြန္မရဲ႕ တကၠသိုလ္ဘက္ကို
ကူးသြားပါတယ္။
ျပႆနာက အဲဒီမွာ
စေတာ့တာပါပဲ။
သားေလးရဲ႕
ေက်ာင္းေပါက္၀က စထြက္လာစဥ္မွာပဲ
သားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအေမတေယာက္က
သူ႕သမီးေလးကို ေက်ာင္းလာပို႕တာနဲ႕
ၾကံဳပါတယ္။ ကၽြန္မက ႏွဳတ္ဆက္ျပီး
ရီျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
သူက ကၽြန္မကိုလဲျမင္ေရာ
မ်က္လံုးၾကီးျပဴးသြားျပီး၊
သူ႕သမီးကို ဆြဲျပီး ေက်ာင္းထဲကို
ေျပး၀င္ေတာ့တာပဲ။ မၾကာပါဘူး။
ေနာက္ထပ္ကေလးအေမတေယာက္ေတြ႕ေတာ့
လူေတြဘာေၾကာင့္
ဒီလိုျဖစ္ကုန္သလဲလို႕ ကၽြန္မ
စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။
ပထမတခ်က္ကေတာ့ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္
အေျခအေနတခုက ေျပာင္းလဲသြားတာေၾကာင့္ပါ။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ကေလးမိခင္
အမ်ားစုက ေက်ာင္းတက္ျပီးခ်ိန္က်မွ
ေက်ာင္းကေန ထြက္လာတတ္ပါတယ္။
အခ်ိဳ႕မိခင္ အနည္းငယ္ ေလာက္သာ
ကေလးကို ထားခဲ့ျပီး အလုပ္ကို
အခ်ိန္မီွေျပးရပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ အမ်ားစု
အေနနဲ႕ (အထူးသျဖင့္
သားေလးအတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕
မိခင္ေတြ)
အေနနဲ႕က
ကၽြန္မကို သိၾကပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕
လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ကို သိၾကပါတယ္။
သားေလးကို ေက်ာင္းပို႕ျပီးတိုင္း၊
တကၠသိုလ္ထဲကို ကၽြန္မဆက္သြားေလ့ရွိတာကို
သိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕
လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ ေျပာင္းလိုက္တဲ့
အခါမွာ သူတို႕ ရုတ္တရက္
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားပါတယ္။
သူတို႕ရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႕ သူတို႕
လာၾကတာျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မကို
ေတြ႕လိုက္ေတာ့ သူတို႕အခ်ိန္ေတြက
မွန္လား၊ မွားလား ေ၀ခြဲမရ
ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က
ေက်ာင္းကမ်ား ေစာတက္လိုက္သလားလို႕
သံသယ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္
ဘယ္သူမွ ေနာက္မက်ခ်င္တတ္ၾကတဲ့
ထံုးစံအတိုင္း အေျပးအလႊား
ျဖစ္ကုန္ၾကတာပါ။
ဒီျဖစ္ရပ္ကေန
ကၽြန္မကို သင္ခန္းစာအခ်ိဳ႕ေပးလိုက္ပါတယ္။
လူေတြဟာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္မဟုတ္တဲ့
(ဒါမွမဟုတ္
ကိုယ္မထင္မွတ္ထားတဲ့)
အေျခအေန၊
အခ်ိန္အခါေတြမွာ ကိုယ္လုပ္ေနတာေတြ
မွန္လား၊ မွန္လားဆိုတာကို
မေ၀ခြဲႏိုင္ေအာင္
ျဖစ္တတ္ေလ့ရွိတယ္ဆိုတာေတြ၊
သူတို႕က ေအ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္
ရွိတယ္လို႕ သတ္မွတ္ထားသူက
ဘီဆိုတဲ့ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္တခုကို
လုပ္လိုက္တဲ့အခါ မထင္မွတ္
ထားတာေၾကာင့္ ပ်ာယာခတ္သြားေလ့ရွိတယ္
ဆိုတာေတြ၊ အျခားဘက္တဘက္ရဲ႕
အေျခအေနတခုကို သံသယျဖစ္လာတဲ့အခါ
ေနာက္က်မွာကို စိုးရိမ္ျပီး
အေျပးအလႊား ျဖစ္သြားတတ္ေလ့ရွိတယ္
ဆိုတာေတြနဲ႕ အဲဒီလိုအျခအေန၊
အခ်ိန္အခါေတြမွာ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့
လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ေတြကေန
ေသြဖည္သြားတတ္တယ္ ဆိုတာေတြကို
သတိထားဆင္ျခင္မိသြားပါတယ္။
ဒီလိုဆင္ျခင္မိလာရင္း
ငယ္ငယ္တုန္းက အဖြားေျပာဖူးတဲ့
"သူမ်ားေယာင္တိုင္းလိုက္ေယာင္
ခင္မမမ်ိဳး
(၁၃၊
၁၁၊ ၂၀၁၂)
0 comments:
Post a Comment